Samen met dochter Kirsten naar Londen

Dag 1: We vertrekken in een stralend zonnig weertje, maar ijzig koud. Rem heeft ons tweetjes naar het Centraal Station in Den Haag gebracht. Daar stappen we op de eerste bus naar Hazeldonk en daar stappen we over op bus twee die ons naar Londen brengt. Het is raar om zo met z'n tweetjes op reis te gaan, ik ben natuurlijk járen gewend om met Rem en alle kids op stap te gaan. Is dus effe wennen.

De hele reis loopt perfect op schema en we zijn dan ook op tijd op de boot. Als we de boot op rijden verbazen we ons over het formaat boot. Gigantisch, ik had er natuurlijk totáál geen idee van, want ja...  ben nog nooit op zo'n boot geweest. Het valt ons op, als we op de boot zitten en de boot gaat varen, dat je wel een trilling voelt van de motoren, maar voor de rest totaal niet. Geen enkele zwenk of wiebelgevoel van dat je op een boot zit.

Na even te hebben gezeten gaan we op zoek naar de shop voor stekkertjes voor de UK, want de mobieltjes en camera's moeten toch opgeladen kunnen worden. Al snel ziet Kirsten een super leuke streepjes rugtas.... shop-item nummer één is aangeschaft, hahaha. We gaan ook nog even op het buitendek en daar waait het behoorlijk hard en het is er ijskoud, na 10 minuutjes houden we het voor gezien en gaan we weer naar binnen. Na anderhalf uur zijn we aangekomen in Dover en kunnen we weer naar de bus en rijd de bus van de boot. Het is een prachtig landschap waar we door heen rijden. Helaas zijn de bomen kaal, maar het zal er in het voorjaar, zomer en herfst prachtig uitzien.

De klok wordt ook nog eventjes op de Engelse tijd gezet, dus een uur terug. Vandaag is de dag een uurtje langer, hahaha. Als we in London aankomen gaan we even uit de bus de benen rekken en strekken, want we hebben vandaag niet veel lichaamsbeweging gehad. We lopen door een gedeelte, waar heel oud en heel modern naast elkaar is gebouwd. Het is al donker en ik probeer wat van de omgeving te filmen. Na een twintig minuten stappen we in de bus voor Light tour London deel I, dan hebben we een buffet in een 4 sterren hotel/restaurant en vervolgens krijgen we Light tour London deel II. Ca. 22:00 uur (Engelse tijd) zijn we in het hotel en binnen een scheet en knikker liggen Kirsten en ik in bed, we zijn moe en allebei niet lekker... Vlak na het eten begon mijn maag rare trekjes te vertonen en Kirsten was even later ook de klos.... en de rest van de nacht waren we beiden zwaar de klos....

Dag 2:  Voedselvergiftiging... blijkt in het ziekenhuis. Héél wat uren later hoor. Kirsten is er veel slechter aan toe dan ik, want ik kan niet zo best overgeven en bij haar stopt het niet, totaal niet. Voor mij een geluk dat het wel stopte, want als epilepsiepatiënt is dat nogal gevaarlijk als je je medicijnen niet kan innemen. En voor mijn stress-niveau ook wel fijn, want ik moet er niet aan denken een insult te krijgen met alleen Kirsten in de buurt (een nachtmerrie voor haar lijkt mij, ik bedoel... ik merk niks van de aanval zelf, maar het lijkt mij doodeng). Ook nog eens in het buitenland terwijl Kirsten ook nog eens heel ziek is.... Zie je het plaatje voor je? Na vier keer opnieuw medicijnen in te hebben moeten nemen, was ik blij dat het een paar uurtjes stopte. De volgende ochtend heb ik maar twee keer nieuw medicijnen in hoeven nemen.

Het ziekenhuis werkt hier met kleuren op je intake-formulier en elke kleur geeft aan in hoeveel tijd je een arts ziet. (Binnen 1 uur urgent (ongeluk, hartaanval, hoofdletsel e.d.), binnen 3 uur iets minder urgent, 6 uur weer iets minder tot 9 uur minst urgent). Wij zagen hem met een uurtje of drie.... Even ter vergelijking... met een gebroken arm zie je hem tussen de 8 en 9 uur.... Dit vertelde de man van het hotel die ons perfect heeft geholpen door te regelen dat wij bij een dokter terecht kwamen. Het was eerst niet zo duidelijk of we met een ambulance moesten of met de taxi konden worden vervoerd. Hij heeft gesprekken gevoerd tussen de ambulance en ons (op onze kamer, ik was naar de balie gestrompeld voor hulp, want er was geen telefoon op onze kamer).

Tussendoor contact gehouden met het thuisfront en bij het gebrek aan een telefoonnummer van de gids, dat zouden we deze ochtend pas krijgen, heeft Rem dat gezocht via de reisorganisatie. Maar helaas hebben we een bar slechte gids getroffen. Deze Marianne deed wel heel gezellig en wist veel en had veel lachers op haar hand, maar als er iets gebeurt buiten het geëffende pad dan verwijt ze het jou dat je voedselvergiftiging hebt opgelopen en meld dat dat helemaal niet kan en dat ik fout ben door geen contact op te nemen.... Dat dat niet mogelijk was doordat ik geen nummer had gekregen laat ze gewoon achterwege. Toen ik het nummer wel had was ik zo beroerd dat Rem dat op zich heeft genomen en die is samen met die reisorganisatie en de ANWB-alarmcentrale héél de dag bezig geweest om contact proberen te leggen. Zodat er water te drinken en iets te eten (kaakje, beschuit o.i.d.)  in het hotel voor ons geregeld zou worden. Dat weigerde deze mevrouw dus pertinent....

Rem is zelfs uit zijn slof geschoten... iets dat hij niet gewoon is, want hij blijft altijd professioneel, maar deze mevrouw haalde het bloed onder je nagels vandaan.

Rem had ook al contact gezocht met de alarmcentrale, zodat er al vast een dossier werd aangemaakt en de taak overgenomen werd van wat de gids had moeten doen met het ziekenhuis i.v.m. de verzekering e.d. Ondertussen raakte mijn mobiel leeg... en toen raakte ik even in paniek, want het dossiernummer moest ik doorgeven aan de arts... en dat stond in mijn toestel. Gelukkig bleef Kirsten koel en sms-te zij Rem om het naar haar te sms-en en ik noteerde het op mijn medicijndoosje (geen papier in de buurt, maar een doosje is ook wel goed). Kirsten en ik hingen tegen elkaar aan, zuchtte wat af, snikkend en wensend dat we in Nederland waren en ik maakte me druk of we het hotel wel open was als het mégalaat werd. Gelukkig berichtte Rem dat die heel de nacht open bleef. Wat een rare dingen haalt een mens zich toch in zijn hoofd als 'ie beroerd is. Helder denken is er niet meer bij, want op een gegeven moment dacht ik dat ik Rem zag binnenkomen. Wat een opluchting was dat.... voor zegge en schijven één tel... want toen besefte ik dat dat niet kon... was het gevoel nóg erger dan ik me voor de opluchting voelde.

We werden geholpen door een hele vriendelijke arts, die Kirsten rustig de vragen stelde, zodat ze goed begreep wat er gevraagd werd. Er werd bij haar, naast voedselvergiftiging, ernstige uitdrogingsverschijnselen geconstateerd. De paar slokjes (formaat theelepel) water die ze een kwartier voordat we bij de arts kwamen erin waren gebleven en dat ze nog kon lopen (zwaar leunend aan mijn arm), zorgde ervoor dat ze niet opgenomen hoefde te worden en aan een infuus hoefde. We kregen een rooster hoe en wat te doen met drinken. Zakjes met mineralen e.d. en een spuit om te meten hoeveel water er bij het zakje moet gedaan worden (want ja.... een maatkan heb je niet op je hotelkamer). We mochten de volgende ochtend voor het eerst iets eten en dan bij voorkeur iets lichts... dus melk met Kellog's cornflakes... tig soorten aanwezig in de eetzaal, dus dat ging goed. De arts liep met ons mee naar de uitgang om te laten zien waar het apparaat was om automatisch een taxi te bellen. Uiteindelijk belde hij voor ons, want ik wist niet meer in welk ziekenhuis ik was en ook de naam van het hotel bleef maar niet hangen, terwijl ik het papier in mijn hand had. Wat kan een mens zich beroerd voelen zeg.



Dag 3: We werden wakker... doodop... maar we voelde ons een stúk beter. Slapjes waggelend stonden we op, we kleden ons aan (schrokken van onze bleke gezichten... ik had een knalrode bloeduitstorting in de hoek van mijn oog en heel mijn gezicht zat onder de spinnenkopjes (gesprongen adertjes). Kirsten haar voorhoofd was één zee aan gesprongen adertjes). Het ontbijt.... was spannend... maar ging goed. We pakten onze tas, en kochten flesjes water uit een automaat.... en kwamen Marianne tegen... mja... die draaide zich verbaasd om en haalde het theater in haar naar boven en kweelde dat het "zo'n toestand was hier in het hotel en niemand wist wat er nou was en zó...." (??? dat wisten ze hier precies, dus waar raaskalde ze over!!). Ze was verbaasd over de voedselvergiftiging... Néé dat kan helemaal niet. Ik negeerde haar reactie (ik ga niet wellissen en nietissen op de gang met haar) en vertelde dat de arts dat had geconstateerd. Ze begon toen maar over dat ze natuurlijk onze kaartjes voor de London Eye had besteld en toen wij niet kwamen opdagen (gôh wat vreemd) maar één kaartje had kunnen verkopen dus dat andere kaartje was voor onze rekening. Ik dacht het toch ècht niet, maar ik negeerde haar verder, want ik was na het verhaal van Rem gisteren volledig op de hoogte wat voor persoon zij was (hij had haar uiteindelijk toch aan de lijn gehad en daar lusten de honden geen brood van hoe zij reageerde). Deze dame kent maar één ding en dat is "IK, ego, image, humor (over andermans rug hè, chauffeur Danny zal haar na een aantal reizen met de eeuwig dezelfde grappen wel kunnen wurgen, maar Danny is nog groen als gras. Pas 22 jaar, zachtaardig type dus ideaal voor haar met ruim 37 jaar ervaring op de bus) en laten zien aan anderen hoeveel ze weet met een bekakt accent en geregeld schemerde er haar vroegere moerstaaltje erdoor".... Haar negeren is dan het verstandigst, want ik was zo slap als een vaatdoek en geen sterk gebekte tegenstander op dat moment, plus ik had een prima pet samen met Kirsten en wilde ik van Londen gaan genieten en dat kan niet als je in discussie gaat met een gewiekst persoon als zij.


Dus Kirsten en ik liepen lekker verder. Rem belde even later op om te vragen of de gids gisteravond nog contact had gezocht, maar dat was dus niet zo. Hij zei dat hij dat al vermoedde en dat aan de reisorganisatie zou doorgeven (hij houdt een verslag bij om dat door te geven aan de reisorganisatie, want de dame moet namelijk bij hun op gesprek komen, want ze vinden de gang van zaken geen stijl). Dat ze het ene kaartje bij mij in mijn maag wilde splitsen was ook bij hem een verwachte patroon van dit portret. Dit soort mensen zijn zó voorspelbaar hè. In de bus aangekomen gaan we lekker zitten. Het is ijzig koud in de bus, dus de jassen, sjaal en wanten blijven aan... brrr...., maar het boeit ons niet, want we liggen niet meer in bed, hahaha.


We maken eerst een rondritje door Londen voordat we uitstappen om de wisseling van de wacht te zien. Túúrlijk maak ik foto's van Kirsten. Zoals je kan ziet, staat ze daar met een big smile.


Vooral als het paard druk aan haar hand gaat snuffelen verschijnt er een grote smile op haar snoet. Heerlijk om te zien. Mijn meisje kan weer lachen!!


Even later gaat ze naast nog een meneer staan, die continue heen en weer loopt onder de poort door. Hij loopt alsof hij twee lantaarnpalen heeft ingeslikt, want die benen hebben geen scharnieren. Volgens de gids zitten er knappe gozers bij, maar volgens Kirsten (die heeft ze van dichtbij bekeken) klopt daar niets van.


Dan komt er een paard uit de stal gelopen, die gaat de andere paarden een soort van ophalen...


Hij komt weer teruggelopen...


... en dan komen nog meer paarden uit die eerste stal...


... en vervolgens de paarden die werden opgehaald.


Dan wordt er even getetterd... heel kort maar hoor.


Dan draaien de paarden waar een heerschap op zit die net nog zat te "schreeuwen" tegen zijn gevolg.


Kirsten filmt ondertussen het hele spektakel.


En daarna gaan de twee schreeuwfiguren voor elkaar's neus staan... voor een half uur... Dat hebben we dus niet afgewacht, we zijn met de groep verder gaan lopen door het park en daar heeft, zoals je hebt  kunnen zien op het filmpje, Kirsten een eekhoorntje een pinda kunnen voeren.


Na het park liepen we tegen het Buckingham Palace aan en bij het souvenirwinkeltje van het Buckingham Palace zou om half twaalf de bus weer staan om ons verder te brengen naar het Piccadilly Circus waar we een kleine rondleiding zouden krijgen door Chinatown en omgeving. Daarna werden we losgelaten en konden we gaan shoppen, want daarvoor waren we gekomen in Londen hè!!


Bij Buckingham Palace staan ook van die wachters bij een huisje, maar deze staan op een groot afstand, daar kan je zelf niet bij komen. We lopen langs de hoge hekken, zwart-goud geverfd richting het winkeltje, want daar willen we wel even binnenkijken. Niet alleen omdat het ijzig koud is, maar gewoon om te zien wat ze daar allemaal verkopen. Nu ik kan je vertellen, je kan er aardig je servies en aanverwante artikelen mee aanvullen hoor. Wat een servies staat daar, ook allerlei kussentjes, sieraden, boeken en potjes jam, koekjes en kinderspulletjes. De prijs is v.a. 1 pond tot héél véél pond. We hebben een potje koninklijke aardbeienjam gekocht voor Rem (die is dól op aardbeienjam!) en een blikje met Royal biscuits. Toen de bus kwam, hebben we allebei een Royal Biscuit koekje uitgeprobeerd.... en die bleef ook weer netjes zitten...


Na de rondleiding vragen we waar Harrods zit, maar dat blijkt voor ons te ver te zitten. Je kan met de metro, maar dat gaat ons niet lukken. We hebben allebei nog steeds geen helder hoofd, dus we blijven boven de grond en doen gewoon de winkels aan in de omgeving. De Starbucks die we tegenkomen laten we ook links liggen, want aan warme chocolademelk met slagroom moeten we allebei niet denken. Als ik later die dag aan Rem vertel dat Harrods en Starbucks, dé dingen die Kirsten juist zo graag had willen bezoeken, niet gelukt is, zegt Rem, dat we Londen gewoon nog eens een keer goed overdoen! We gaan naar Mango. Er staan twee deftig geklede heren bewakers bij de voordeur (allebei strak in het pak met daaroverheen een wollen mantel). Kirsten en ik lopen door de winkel (3 etages) te struinen en Kirsten pakt een jasje, korte broek, een wit bloesje en een mooie marine streepjes pantalon en gaat naar de paskamer. Alleen het korte broekje wordt goedgekeurd. Dan pakt ze een citroengele blouse en ik pak een marineblauw doorknoopjurkje. In de paskamer merk ik dat ik zo slap ben als een vaatdoek en het jurkje is niet wauwie, dus ik hou het wat het shoppen voor mezelf voor gezien. Bij de kassa aangekomen, want de blouse staat haar prachtig, zie ik een schitterende knalrode tas. Ik por Kirsten... Kijk eens wat een prachttas.... Kirsten krijgt gelijk glimoogjes (zij is aankomend schoenen en tassenverzamelaar, dan weet je het vast). Ik zie ook nog een bijpassende portemonnee.... Ik zeg... vind je ze mooi.... Jaaaah zegt Kirsten. Ik zeg... wil je ze... Jaaah zegt ze weer. Dus hup naar de kassa met korte broek, blouse, tas en portemonnee. In een grote tas wordt alles gestopt en wij lopen de trap af naar de uitgang.... Dingdingdingding... alarm gaat af. De deftig geklede heer (superknap!!) komt naar ons toegelopen en hij vraagt naar de bon en hoeveel items er in zitten. Dus wij pakken de bon en zeggen dat er vier dingen in zitten. Hij pakt de tas aan en loopt naar de kassa, even later wordt de tas met een zwierige zwaai aan Kirsten overhandigt en met een grote smile erbij geleverd... Kijk... Kirsten en ik waren er gelijk helemaal weg van, hahaha.


Om drie uur begint Kirsten leeg te worden. We moeten wat eten, maar ja... wat?? Een biscuitje? Hmja... in zo'n droog koekje hebben we geen trek... maar wat dan wel. Mac Donalds en vergelijkbare tenten trekken ons niet bepaalt. Maar ineens zie ik een Engelse taveerne, daar zal vast wel iets veiligs te vinden zijn...


Even later komen we The Sting tegen en we lopen naar binnen. Wat is die winkel groot zeg, bij ons is 'ie véél kleiner. We lopen lekker rond te stekkeren, ook in de kelder gaan we rondkijken. Kirsten komt een snoes van een gaatjesvestje tegen met daaronder een marineblauw hemdje. Ze ziet nog een mooi bruin hemdje voor onder de citroengele blouse. Ze wil niet passen, is een beetje moe, maar qua maat zie ik dat het wel klopt, dus we lopen naar de kassa en rekenen af. We lopen daarna weer naar buiten en de zon is al aardig gezakt inmiddels en schijnt fel in ons gezicht. Ik heb geen lenzen in i.v.m. die bloeduitstorting in mijn oog en kan geen zonnebril op, maar goed... we kijken continue naar de etalages en die zijn meestal prachtig ingericht, dus totáál niet erg hoor. Ineens ziet Kirsten aan de overkant van de straat de typische Engelse rode telefooncellen en wilt dat ik een kiek neem, túúrlijk doen we.


Even later merken we dat we te moe zijn. We kunnen in principe nog een aardig tijdje rondshoppen... hebben ook nog zat ponden in de porto en op de vakantierekening, maar we kunnen niet meer. We besluiten met de taxi terug te gaan naar het hotel. Het wordt een lang en wat duurder ritje dan geplant, maar ik wil niet met de metro of bus. Ik wil samen met Kirsten rustig relaxt in een ècht zwarte Londense taxi naar het hotel gebracht worden. En we vermaken ons prima. Er is wel file onderweg, de taxichauffeur keert in overleg halverwege ook een keer (andere taxi's voor hem keren ook, want de boel staat vast). We vinden het best... en komen na een uur ontspannen aan bij het hotel. In het hotel gekomen komt de jongeman direct achter ons aangerend, die ons de vorige dag zo goed had geholpen door het ziekenhuis te bellen en een taxi te regelen e.d. en hij is opgelucht dat we weer rondlopen en vooral met tassen rondlopen. We horen van hem ook dat het lange wachten héél normaal is in de ziekenhuizen hier en dat we zo "snel" geholpen zijn, zegt wel wat over de ernst van onze situatie gisteren.

Hij nodigt ons uit om 's avonds naar de Brit Awards in de lounge te komen kijken. We gaan na de koffer klaar te hebben gemaakt en ons even opgefrist te hebben naar beneden en nemen allebei een jus d'orange (water en fruitsappen waren volgens de arts de dingen die altijd goed zijn). We kijken naar de Engelse televisie en naar de rest van de gasten, allemaal mensen die hier doordeweeks logeren omdat zij in de buurt hun werk hebben en in het weekend naar huis gaan. Na een uurtje, vallen we om en gaan we naar boven en daar kijken we verder naar de Brit Awards en binnen een half uur zijn we in slaap gevallen en hebben we de lampen en de televisie maar uitgedaan.

De volgende ochtend staan we bijtijds op. We zijn allebei zo slap als een vaatdoek, maar voelen ons wel prima, behalve dat we een soort beurs gevoel in de buik hebben. Het ontbijt valt goed... We halen flesjes water en we gaan naar beneden want de bus staat klaar. Hup in de bus, wéér is het ijskoud, maar binnen een half uur is het alweer lekker binnen. De gids vertelt dat er nog mensen zijn die de uitjes moeten betalen, dus die moesten als de weg rechter werd naar haar toekomen om af te rekenen. Wij ook. De London Ligth tour en het eten van de eerste dag en het uitje van dag drie moeten wij betalen. De London Eye en eten daarna van dag twee gingen niet door, dus zouden we niet hoeven te betalen.... Daar dacht die Marianne dus anders over... ze probeerde het weer in mijn maag te splitsen.... Toen ik naar haar toe liep liep er nog iemand om af te rekenen achter mij aan... (da's mooi dacht ik). Marianne zei op haar lijst kijkend. Dag 1 alles en dag 2 niet het eten.... Ik gelijk... Dag 2 waren we in het ziekenhuis, dus de London Eye ook niet... En toen ging ze alleen de bedragen van dag 1 optellen.... en vergat ze het bedrag van dag 3 ?! Best... mijn naam is haas. Als iemand zoiets wéér probeert te flikken (de dag daarvoor had ze het ook al gemeld dat ik dat zou moeten betalen), dan ben ik net zo aso als zij en meld ik niet dat ik dag 3 voor de wisseling van de wacht en korte rondleiding had moeten betalen.

Op de boot was de reis wat wiebeliger, want er stond een stevig windje. We zijn gelijk bij de shop gaan zitten, want Kirsten wil toch dat ik voor mezelf iets aanschaf. Ik wil ook iets voor Ramon en Bridget kopen en mijn nichtje Savannah is over een kleine drie weken jarig, dus... dan is iets leuks voor haar uit Engeland ook wel leuk. Ik koop voor mezelf een paar oorbellen, een armband en een zandkleurige shopper. Voor Ramon een lekker luchtje en voor Bridget en Savannah een bad verwen pakketje van Cath Kidston. Door wat muntjes te lozen, kopen we nog wat badspulletjes, lipglosjes en lipbalsem van Cath Kidston. Je kan wel zeggen dat we bepakt en bezakt thuis zullen komen.

Terug in de bus, nadat we een half uurtje waren vertrokken van Calais werd er rondgegaan met de pet voor de gids en de chauffeur en heb ik er ook netjes wat muntjes ingegooid, want de chauffeur was erg vriendelijk en heeft ons overal netjes en veilig gebracht. Ik heb bij het wisselen van de bus en we naar een andere bus en dus andere chauffeur gingen ook netjes een hand gegeven, natúúrlijk aan de chauffeur, maar ook aan de gids... Ik laat me niet kennen.

In Den Haag staan Rem en Bridget op ons te wachten... wat is het héérlijk om weer thuis te zijn... We gaan zéker nog een keertje naar London, maar dan zonder ziekenhuistoestanden, hahaha.