.jpg)
Ik heb een tik... of eigenlijk ik heb meerdere tiks... Ik wil altijd aan stofjes voelen... dichtbij kijken, bijna met m'n neus op het stofje... Ik kijk in kant en klare kledingstukken altijd of de stof goed is geknipt (je weet wel ruitjes doorlopen, poppetjes/bloemetjes niet op z'n kop en aan de binnenkant... hoe het is afgewerkt (valt meestal vies tegen).
Doordat Kirsten als klein meisje door de zigzag afwerking van de jurkjes van mijn moeder (die had geen locker) rode plekken kreeg en ook van mijn locker soms zere rode plekken kreeg, zo'n gevoelig huidje had ze, ben ik begonnen veel naden met satijnband af te werken of te werken met Engelse naden en voeringkjes.
Op een gegeven moment ga je er zo'n lol in krijgen, dat sommige jurken gewoon aan twee kanten gedragen konden worden, maar dat is weer het andere uiterste. Ik probeer de laatste tijd wel weer "normaler" af te werken hoor, ieder geval voor mezelf, is niet omdat het niet meer nodig is, danwel omdat het minder tijd vergt.
Maar ik wil toch even een jasje (patroon van mezelf) laten zien, dat ik ooit voor de winkel heb gemaakt (ik had er twee gemaakt), door het vreemde stofje "gobelin" werden ze niet verkocht. Gisteren vroeg Bridget namelijk wat gobelin was. Dat had ik gisteren bij het uitspitten van de Burda of eergisteren bij die van de Knip bij een jasje in een blogberichtje getikt als stofsuggestie en de dame vroeg zich af wat dat toch voor iets was. Dus ik een jasje uit haar kast getrokken, is van Kirsten geweest (Bridget heeft er ook eentje gehad) en nu past zij hem (wel op de groei, maar dat is juist wel lekker).
Ineens zag ik dat ik de binnenkant zo leuk had afgewerkt. Net zoals met een jasje van tweed die ik ooit voor Kirsten heb gemaakt en Bridget daarna gedragen heeft. Ook weer gespeeld met meerdere kleurtjes satijnband...
Van mode ontwerpers heb ik gezien (reportages op televisie... en in boeken van over haute couture) dat steekjes die met de hand zijn gemaakt gezien mogen worden. En zoals je hierboven ziet, blijft dat ook na het wassen (handwasprogramma op 30graden in een netje) perfect zitten.
Dit is een wirwar een gekleurde banen, maar dit is het armsgat, helemaal zacht afgewerkt, al heeft ze een hemdje aan... de naden van de wat hardere stof gobelin is helemaal zacht verstopt in satijn.
Normaal heeft Bridget het jasje op een spijkerbroek of een simpel glad spijkerrokje, maar ze wil vandaag lekker zwieren, dus maar een zomerspijkerrokje gepakt (die wat te kort is, dus niet meer naar school wordt gedragen) .
Bridget snapt er eerst niets van... "Dit is toch een oud jasje mama? Waarom dan kiekjes maken voor je blog?" Als ik uitleg dat ik dit jasje eigenlijk nooit duidelijk op mijn blog heb laten zien, moet ze lachen... "Ah... je moet eigenlijk weer wat nieuws maken om er op te zetten....". Ze slaat de spijker op z'n kop! "Eh... ja... eigenlijk wel ja!". Maar ik heb wel een goed excuus hoor, ik ben op zoek naar een leuk jurkje van dat gebreide stofje dat ik van de week heb gekregen en ik kan niet echt vinden wat ik zoek... Grumph! Komt er uit Bridget's mond met een grote grijns...
Maar ik vermaak me wel hoor... Wat kiekjes nemen... Zeggen dat een jasje dicht moet...
Zeggen dat de dame naar de lens moet kijken en niet daarboven (Ik houd blijkbaar het toestel dusdanig dat het een stuk lager is dan mijn gezicht, dus kijkt ze naar mij... i.p.v. in de lens... gaat de dame toch schateren van het lachen... Die grijns gaat er ook niet meer vanaf, zoals je ziet!
O, ja... ik heb ook nog lekker zitten kleuteren met de haren van Bridget. Zó leuk om te doen... Vandaag een strik gebakken van haar haar... Héél simpel om te doen, zal wel eens een stap-voor-stap fotorij laten zien.
Zó... de dame gaat nu buiten spelen... en ik duik in een berg met boekjes... Doei!!
0 comments:
Post a Comment