Gebabbel gebabbel gebabbel...

Gisterenmiddag... of eigenlijk eergisteren was ik op zoek naar een naald. Nergens in huis een naald te bekennen... dat is ècht ongekend, want ik kan er altijd wel ergens eentje vinden... en nu... nergens! Mja... wel een giga speldenkussen, vol spelden en nergens een naald... ik vermoed dat er een stelletje stiekem verstoppertje aan het spelen zijn IN het speldenkussen.

Dus... ik heb alle spelden eruit getrokken en ben voorzichtig zachtjes in het speldenkussen gaan knijpen, want ik wil best wel een naald, maar niet in mijn vingers! Uiteindelijk na een minuut of 5 heb ik er 6 !! uitgekregen. Zie je... ik heb ze wel in huis hoor... alleen nu een ander probleempje... honderden spelden liggen nu op mijn lap en die heb ik laten liggen ook. Ohoh!! Yip! Ik wilde eerst mijn klusje klaren en daarna zou (ja, zou) ik dat wel even terugploppen.
De volgende dag... dus niet hè, nog niet gedaan! Ik kom thuis van mijn werk en ga Bridget ophalen van school. We hebben meisjesmiddag, maar we hebben nog geen plannen wat we precies gaan doen. Bridget komt binnen en ploft haar tas aan de radiatorknop, ik loop alvast verder richting keuken om wat te drinken voor ons te pakken met een koekje erbij. Bridget gaat aan de eettafel zitten en zegt gelijk "Mama... waarom liggen die spelden zo op een berg met een lege speldenkussen ernaast?". Dus ik vertellen terwijl ik in de keuken een sapje pak. Ondertussen prikt Bridget de spelden in het kussen terwijl ik de glazen op tafel neerzet en voor allebei een appel Sultanakoek.



Ondertussen babbelen we over van alles en nog wat... Ineens krijgt Bridget een serieus snoetje en vraagt "Mama... toen ik kwam heb ik je werkkamer ingepikt hè, vindt je dat erg?". Ik ben hélemaal verbaasd over de vraag. 10 Jaar geleden werden de verbouwingsplannen omgezet in een echte verbouwing en terwijl de verbouwing begon bleek ik in verwachting, dus exit werkkamer... hello babykamer.

Dus ik vertel haar dat ik dat hélemaal niet erg vind, dat ik ontzettend blij was om zo ploep een verrassingsbaby te krijgen (want ik weet uit ervaring dat dat toch niet altijd zo makkelijk gaat). Ik zat de hele zwangerschap dan ook op een wolk. Ik vertel haar ook, dat als ik voor haar het Engelse Roosjesjurkje niet had gemaakt (zo noemde ik de Elodie toen) dan deed ik nu niet wat ik nu doe... Dus eh... de werkkamer kwijtraken was dus hélemaal niet zo'n ramp... Bridget's gezichtje klaart helemaal op... Ik vroeg aan haar hoe ze er nu toch zo bij komt? "Nou..." zegt ze... "Dat heb ik een keertje gehoord, maar ik weet niet of ik dat wel zo leuk vind..."

Ik verzeker haar dat ik héél erg blij met haar ben en dat een werkkamer maar een "ding" is. Zo babbelen we van het éne naar het andere onderwerp, ondertussen zitten we samen de spelden in het speldenkussen te prikken. Ik prik de spelden lukraak her en der in het kussentje en Bridget heel keurig om de stipjes heen. Als het speldenkussen weer vol is gaat Bridget haar koekje opeten, we blijven lekker zitten en maken geen aanstalten om iets anders te doen... en ineens is het half zes... Half zes?? We zitten al twee uur aan de eettafel te babbelen!

Wat is het toch genieten om zo heerlijk in alle stilte en rust aan de eettafel te zitten met een glaasje sap, een koekje, een berg spelden, een leeg speldenkussen en dan samen met je dochtertje gewoon te babbelen!