Roofoverval...

Ik kijk op en bevries tegelijk... dit klinkt niet goed (een éénzijdig gesprek aanhoren kan soms je nekharen overeind doen staan). Rem legt neer... en vertelt kort wie hij aan de lijn heeft en wat er buiten is gezien. Ik gooi mijn haakwerk neer en sta op en kijk naar buiten. Ik zie overal door de bosjes, struiken en bomen politie sluipen/lopen... ik zie bij de ingang van de Hoogvliet iemand staan met schort (dus dat is personeel) hij beweegt bij de schuifdeuren, maar meer zie ik niet. Even later zie ik nog iemand, en weer even later zie ik dat ze buiten staan. Er staat een groter iemand buiten (met schort), maar die staat een beetje raar... (blijkt later wel waarom)... ook staat er politie bij. Er komen steeds meer mensen lijkt het wel, maar het is te donker om meer te zien. Rem probeert Ramon te bellen, er wordt niet opgenomen. Ik zeg tegen Rem dat ik personeel zie staan... Rem zegt "Ik ga er even naar toe..."

Die vijf seconden dat hij er naar toe loopt duren eeuwen en dan zie ik hem in het licht staan... Het blijkt dat een politie-agent hem eerst tegen wil houden, maar Rem zegt na de vraag "Wat komt u hier doen?" "Ik kom voor mijn zoon!" en hij mag doorlopen. Hij ziet Ramon staan, rustig en kalm is hij. Hij vraagt hoe is het en Ramon zegt "Goed!"... Het blijkt dat er een roofoverval na sluitingstijd heeft plaatsgevonden! Iedereen moet naar het politiebureau voor verhoor. In groepjes van drie worden ze naar het bureau gebracht en ze mogen absoluut niet met elkaar praten, want dan raken hun herinneringen geïnfecteerd door de verhalen van anderen... 

Rem komt thuis en vertelt in twee zinnen wat hij weet... en dat is dus niet veel. Maar met Ramon is het goed de rest ook wat we kunnen zien. Er komen geen loeiende sirenes van ambulances of zoiets. Al die tijd heb ik voor het raam gestaan en zie ik werkelijk overal vandaan politie lopen met zaklantaarns. Ik blijf rustig, want er zijn nog meer kinderen in huis, weliswaar slaapt er inmiddels eentje, maar de ander is nog op.

Ik ga maar weer terug naar mijn bank en pak mijn haakwerk... Wat kan een mens blij zijn met zoiets onbenulligs als een vervelend klusje van het aan elkaar haken van vierkantjes!! Een kwartier later (of zoiets, mijn tijdregistratie is van de leg, dus pin me niet vast op dat soort dingen) belt Ramon. Rem neemt op. Hij praat kort.... en even later legt hij neer. Ramon heeft in het kort vertelt dat ze zijn overvallen, ze zijn met tie rips vastgebonden. Hij vertelde ook dat hij niet wist wat hij mocht zeggen, dus dat hij ging ophangen.

Een héle tijd later gaat de deurbel. Je hoop dat Ramon het is, maar ik hoor alleen maar stemmen. Even later komt Rem binnen... het was de bedrijfsleider van Ramon. Hij komt even langs om te door te geven hoe het met Ramon is en hoe hij heeft gereageerd. De bedrijfsleider weet dat Ramon anders is (Syndroom van Asperger) en dus ook anders kan reageren dan de gemiddelde persoon van 16 jaar. Hij vertelt dat alle vaste mensen van Hoogvliet opgeroepen zijn om naar het politiebureau te komen om de anderen te steunen en te helpen. De Bedrijfsleider (hij dus), de Rayon manager en een Directielid zijn ook naar het bureau gekomen. 

De bedrijfsleider vertelt dat één van de dames die opgeroepen was vertelde dat Ramon wel even van het "padje" was. Toen Rem bij de Hoogvliet vroeg hoe het was, was hij rustig en kalm, maar dat kan natuurlijk ook de adrenaline zijn. Op het politiebureau kan dus de na reactie komen en dan komen de emoties... en dat is maar goed ook, zéker voor Ramon. Want zijn emoties komen wat minder makkelijk naar buiten, dus dat hij zich uit is eigenlijk top! De bedrijfsleider vertelt dat ze morgen om half negen en negen uur allemaal naar de Hoogvliet moeten komen (dat is dus vandaag) om met zijn allen het hele gebeuren op plaats delict te "behandelen" samen met een professioneel team voor traumaverwerking. De drempel moet zo snel mogelijk weer genomen worden om dáár te staan. 

Ik vind het allemaal super hoe dit bedrijf alles aanpakt, maar ik wil eigenlijk gewoon mijn kind zien en spreken. Kirsten heeft inmiddels ook door wat er aan de hand is en die gaat haar lapjesdeken halen en installeert zich op de bank. Ze wil wachten tot Ramon er is. Ze wil met eigen ogen zien dat het oké is met haar broer.

We wachten en wachten... en ik blijf maar haken en haken... om kwart over twaalf of half één (mij om het even, het is in ieder geval héél laat) gaat Rem naar het politiebureau. Hij heeft geen rust meer, en wil gewoon vlak bij Ramon zijn. Ik zeg, je belt toch wel gelijk als je meer weet... Vijf minuutjes later belt hij. Ramon is nog in de verhoorkamer, hij is samen met nog iemand als laatste aan de beurt... En dan eindelijk een half uur later hoor ik de voordeur open gaan... en loopt een energieke Ramon naar binnen en zegt Rem "Het is een heftig verhaal hoor, het is ècht heftig!"

Ramon kijkt verbaast naar Kirsten, die inmiddels in slaap is gevallen. Ik zeg tegen hem "Ze wilde wachten tot je terug was, ze kón niet naar bed gaan!". Hij loopt gelijk naar haar toe, en klopt op haar rug "Ik ben er weer"... "Ik ben er hoor!". 

Ramon is hiebel wiebel actief en gaat even later naast me zitten en vertelt zijn kant van hoe de roofoverval ging. 

De kassières hadden zich ingesloten op het kantoortje (vanochtend heeft Rem begrepen, dat de kassières daar naar toe waren gebracht en dat ze op de grond moesten gaan zitten met hun knieën op en hoofd naar beneden).

(Piet is erg groot en zijn polsen zijn niet zo smal als die van Ramon en waarschijnlijk sputterde hij tegen, omdat hij als enige ècht volwassene al dat grut tussen de 16 en 21 jaar vastgebonden op de grond zag liggen, dit is even een toevoeging van mij hè)... 

(Zie je het voor je.... Je weet als jong gastje van 16 niet óf ze er wel of niet zijn... óf ze ergens om een hoekje staan... want er bleek ook nog een overvaller te zijn, óók in het zwart gekleed met bivakmuts met een pistool!!! Die hoeft niet dichterbij te komen om wat te doen... Ramon heeft de overvaller met het pistool trouwens niet gezien pfff!).

En toen was het stil... (Dit ben ik weer die praat, effe voor de duidelijkheid)... Ramon kijkt helder uit zijn ogen... er komen wat korte vragen... hij beantwoord ze... Rem vertelt dat hij zijn mentor heeft gemaild over het gebeuren en dat Ramon waarschijnlijk vandaag niet op school verschijnt. Want hij is 's ochtends weer op de plaats delict en je weet niet wat er dan in het koppie omgaat. 

We gaan ook Danielle (dat is iemand die gespecialiseerd is in tieners met een vorm van autisme, dus ook Syndroom van Asperger) inlichten over wat er gebeurt is. Zij begeleidt Ramon al een paar jaar. Danielle kent Ramon al járen (vriendin van mijn zus, dus bij elke verjaardag zien we haar en haar gezin). Ze weet hoe hij normaal reageert, dus als er iets afwijkends is, zal dat opvallen.

Ramon staat op en zegt dat hij gaat douchen en dan naar bed. Het is inmiddels half twee!! Ik zit nog beduusd op de bank, met mijn haakwerk op schoot (inmiddels zitten alle vierkantjes vast). Rem en ik praten nog even na... we zijn kláár wakker... de slaap is ver te zoeken, maar we ronden wel de boel beneden af en gaan ook naar boven. Ramon blijkt al klaar met douchen... dat heeft hij nog nóóit zo snel gedaan!!

En nu... ga ik een plons thee zetten...