Schitterend stofje van Marutska binnen.

Ik was vrijdag van de leg... héél erg van de leg. Na het héle verhaal van de roofoverval op Ramon zijn werk eruit gegooid te hebben op mijn blog... werden er allerlei knoppen van emoties weer op "aan" gezet... Ik had me zó de héle avond tot half twee rustig en kalm gehouden, was ook druk aan het haken om kalm te blijven... Ik had ook goed geslapen, duurde wel even eer ik (en Rem) sliepen, maar ben uiteindelijk prima in slaap gevallen. 's Ochtends ging eigenlijk ook alles zijn gangetje. Ramon ging niet naar school, maar naar zijn werk naar het trauma-team voor begeleiding... en ik ging nadat Bridget naar school ging achter de laptop zitten tikkelateuren en aan het eind... Mán... pffff. En niet dat ik aan het piekeren was over Ramon of zo... ook was ik niet aan het "Wat als-en" daar zie ik het nut ook niet van in. Nee, mijn héle lijf en hoofd was één bonk emotie...


Mien trillip achter het toetsenbord. Ik was mail aan het beantwoorden, telefoontjes kwamen binnen. Ik probeerde dan rustig en kalm iedereen te woord te staan, maar als je neerlegt, snif snif snif... blij dat er zakdoeken bestaan. En toen kwam er een nieuwsbrief binnen van Marutska. Al haar stofjes staan momenteel in de uitverkoop (volgens mij ook de patronen, maar dat ben ik even kwijt), want ze gaat zich meer richten op haken, verkoop van allerlei garens zoals Zpagetti, prachtige kussens en krukjes die ze zelf maakt en het geven van workshops.

Dus... ik zag die nieuwsbrief... en ik klikte op "stofjes"... lekker scrollen en toen zag ik dit groene schattige streepjeslapje... Er was nog 2 meter. Perfect voor iets voor mezelf of voor Bridget, want ik weet niet of Bridget dit een leuk lapje vindt. Ik vind het eigenlijk een snoes van een lapje voor het strikjes- en schulpjesjurkje Candy Cane uit het boek "Homemade Mini Couture"... en ik gooide het stofje in het winkelwagentje mijn emo-aankoop is een feit (beter dan emo-snoepen toch??!!).


Toen het lapje op de mat plofte direct aan Bridget laten zien... en weet je wat de freule zei "O, wat een schattig lapje, mag ik die??". Aan haar snuitje en handjes (aaiend over het stofje) was te zien dat ze hélemaal weg is van het stofje. Dus ik ben superblij dat zij blij is. Ik liet toen het jurkje met de strikjes zien... glunderende oogjes keken mij aan. Hélemaal goedgekeurd...

...en nu moet ik als de donder mijn achterwerk achter de naaimachine poten, zodat ik die zomerjas van haar af kan maken, want er staan al twee jurkjes van de dame in de wachtrij, hahaha.