Bikini-time

Gisterenochtend ben ik samen met Kirsten de hort op gegaan in de stad. We gingen shoppen... naar bikini's voor haar en voor mij... We hadden dit afgesproken ergens vorige week. We zouden dan relaxt in de tuut naar de stad gaan, in de stad rondhopsen, rondneuzen, terrasje pakken en daarna weer met de tuut terug, zodat madammeke op tijd haar boeken op school kon inleveren...

Maar dat liep efkes anders... Madammeke dacht zondag, toen wij op een verjaardag zaten, dat het wel handig was om op haar slaapkamer de handstand te oefenen... en op zich is ze heel handig in de handstand... heeft ook op acro gezeten, dus zat in de handstand gestaan, op handen, voeten, vloer etc. maakt niet uit waar, ze maakte een handstand.

Alleen is dat wat jaartjes terug... nu is ze een aantal jaartjes ouder en wat centimeters langer... haar kamer is dus niet gegroeid... en deze keer kwam bij de landing haar voet BOINK op de ventilator terecht. Nu de ventilator geeft geen krimp da's duidelijk, maar haar voet c.q. middelste teen jodelde flink van hier tot Tokio... Ik heb het in Bleiswijk niet gehoord, maar haar voet zag toen we thuiskwamen pimpelpaars... met een verdikking. Ze had gekoeld alles volgens de regels, maar het deed verrekte veel pijn.

Ik werd vlak daarna geapt door mijn vriendin en we werden uitgenodigd om samen met haar gezin uit eten te gaan bij een leuk Argentijns restaurantje... nou, dat soort verrassingen vinden we alleen maar superleuk. De vraag was, wat doet Kirsten aan haar schattige, maar o zo pijnlijke voetje. Nu wist ik dat ze van die verschrikkelijk lelijk, maar o zo comfortabele slippers heeft genaamd Birkenstock en daarvan is de zool knoepertje hard en ligt haar teen niet in de kreukels zoals dat bij andere slippers c.q. schoeisel gaat. Met een paracetemolletje achter de kiezen ging het hinkelen pinkelen prima en het etentje was supergeslaagd... en héérlijk. We hebben zo'n 3 uur getafeld!

Maar goed, het was inmiddels dinsdag... en de dag daarvoor had ik al zo mijn bedenkingen hoe we dat gingen doen. Want met de tuut betekent wandelen naar alle winkels waar we naar bikini's konden kijken... Hm... dat zag mijn brein niet zo voor zich. Dus bedacht ik, met een diepe zucht... dat wordt dan fietsen, want dan kan je ieder geval van de ene winkel naar de andere winkel fietsen en dat is toch een stuk minder hinkelepinkelen.

De dame stemde in, ja wat zou ze anders moeten doen hè. En ik trok een fietsproof plunje aan. Het was zonnig dus mijn citroengele topje met striklint, skinny-jeans die niet meer skinny zit maar riant, maar soi hij blijft met een ceintuur wel hangen, een zoetgroen vestje voor op de fiets en mijn giga hoge knalrode hakken. Kirsten had een donkerblauw kort strokenrokje aan van broderie, daarop een stipjeshemdje en een knalrood vestje voor op de fiets en gympies, want dat blijkt toch beter te zitten dan die foeilelijke Birkenstock gevallen.

Dus ik hop naar de schuur... fiets eruit gepakt (wel eerst bandjes opgepompt, want op zachte banden rijden is véél te zwaar voor mij) en naar voren gereden, want Kirsten's fiets stond al in de voortuin. Wij stappen op de fiets en ik fiets op mijn fiets, voor het eerst sinds driekwart jaar, want uit gemak pak ik meestal Kirsten's fiets als ik naar de hockey moet voor Bridget, hahaha. Die staat namelijk voor het grijpen en de mijne moet altijd eerst uit de schuur getakeld worden... Ge snapt... ik herken mijn fiets niet zo goed... Ik heb het gevoel dat het een ukkenfiets is... met mijn knietjes richting stuur zit ik erop, maar ik besef later dat Kirsten mijn fiets in het begin van het schooljaar een aantal weken gebruikt heeft omdat haar fiets gebietst was, dus het zadel staat een stukkie lager!! Tsja... en dan ontdek ik ook nog dat mijn schakelpookje er niet is... Wáár is dát nu weer gebleven, kan ik niet schakelen!! Dat zeg ik dus hardop... zegt Kirsten héél droog... "Mam je schakelt met je handvat!" Eh... ik voel me ter plekke wel zó blond... oké dat ben ik ook wel, maar wat stóm zeg om te vergeten hoe mijn fiets werkt. Tssss shame on me!

Maar na een minuut of 15 á 20 belanden we in de stad en poten we de fiets recht voor de etalage in een fietsenrek. We hobbelen naar binnen en moeten even zoeken in de sportzaak waar de bikini's uithangen, maar ik merk dat Kirsten hier wel vaker is geweest. Na een tijdje neuzen heeft ze er twee uitgekozen en hobbelt naar de kleedkamer. Ik moet ook een nieuwe bikini en neus ook nog even rond... maar ik zie niet iets, dat ik denk WAUW... dat is geschikt voor mij. Ik zie wel leukerds hoor, maar dat gaat hem helaas niet worden. En diegene die wel geschikt zijn, qua ondersteuning en zo... blèg, die wil ik toch ècht niet aanhebben.

Uiteindelijk zit de leuke gestippelde bikini helemaal top bij Kirsten! Ik reken af en we lopen een stukje verder in de straat en gaan zo'n echte ondergoed-pyjama-badkleding winkel in.... ge snapt bij de titel ondergoed-pyjama-badkleding winkel wel, dat het niet bepaald een spannende modieuze bedoening is... Er is her en der wel wat leuks, maar helaas is het dan bij die serie zo, dat er óf een broekje in de goede maat is en geen hesje óf wel een hesje in de goede maat en geen broekje. Diverse keren zijn er óf een héleboel hesjes en haast geen broekjes... rara... die dingen zijn toch setjes, of worden er ook triootjes gedragen?? Maar goed, we liepen de winkel weer uit en gingen de fiets halen om een stukje verderop weer de fiets te parkeren en in de winkel naar binnen te stappen. Deze keer een lingerie-negligé-bikini paradijs... ge snapt hem... véél leuks te zien en te vinden... zéker als je Kirsten heet. Want de freule vond een leuke streepjes bikini met bijpassende slippertjes en een jumpsuit met leuke slippertjes.

P.S. Kirsten heeft de jumpsuit en één stel slippertjes zelf betaald hoor, want we gingen voor een bikini hè!!

En ik?... ik heb wel wat gepast, maar mijn maat zat er niet veel tussen. Ik heb namelijk geen maat S of XS meer en L of XL heb ik ook weer niet. Of als het in bh maten was aangegeven, dan probeerde ik wel een grotere ribbenkastmaat met een kleinere cupmaat (dan blijft de verhouding gelijk met je eigen cup zeggen ze), maar zwemmie zwemmie... ging niet lukken.

Kirsten zweefde blij de winkel uit, dus dan ben ik ook tevreden. Daarna naar de buurwinkel in, waar ze werkelijk van álles voor dames en kinderen verkopen... Hup... direct naar achteren gelopen richting bikini's... Ik heb er wéér twee gepast en in het pashok schoot ik in de lach... De cup zat best, de ribbenkastband ook wel, maar de bandjes in je nek c.q. over je schouders was om te gieren... ploinkelastiek... da's leuk voor 16-jarige voorgeveltjes die nog niet geveld zijn door zwangerschappen en zwaartekracht, maar bij mij is dat géén potje! Máár op de terugweg naar de uitgang vond ik wel een héle stoere strandtas. Donkerblauw nepleer aan de onderkant, daarboven stoer zandkleurig canvas, donkerblauwe schouderband en handvaten... en een ritssluiting om de boel goed af te sluiten... ippies is happy.

Zóoooo, ik kreeg dorst. Er zijn nog wel meer bikini's te vinden in de stad hoor, maar ik ben niet zo'n shoppert c.q. statterd, dus ik vond die 4 winkels die ik had bezocht wel aardig aan mijn tax. Ik was rijp voor een terrasje, met een lekker koud fris drankje. Kirsten had er ook wel oren naar en zag iets drinken in het zonnetje wel zitten. Binnen no-time hadden we een mooi tafeltje (gloeiend heet tafelblad van het zonnetje) gevonden, gooide we onze vestjes uit en bestelde Kirsten een vanille-milkshake en ik een cola light met ijsklonten! Ohhhh wat hadden we een dorst zeg. Héérlijk!!

Lekker gekwekt en nagekletst over de aankopen van Kirsten. Heel veel verschillende talen hoorden we om ons heen, het leek net alsof we al in het buitenland op vakantie waren, hahaha. Na een half uurtje stapten we weer op de fiets en gingen terug naar huis en madammeke was rijkelijk op tijd om haar boeken op school in te leveren.... en ik heb nog steeds geen bikini... ach... desnoods mijn oude van vorig jaar maar weer... wie weet kom ik op het vakantie adres wat leuks tegen... en anders niet... ook best, hahaha!