Achter de schermen...

Vanochtend kreeg ik een reactie van Sacha op het "Zilver en glimmertjesberichtje" dat ik weer lekker aan het naaien, verzinnen en vooral aan het bloggen ben... en ze slaat de spijker op de kop realiseer ik me... Hoe komt dat nu zo ineens... Túúrlijk heb ik de afgelopen twee jaar van alles geblogd, maar er zaten ook periodes tussen, dat ik totaal niets van me liet horen. Nergens, ook geen reacties, ook niet op Sancho, maar ook niet in de vriendenkring of familie... Ik was een soort van aan het overleven (denk ik achteraf gezien)... Af en toe plopte Ippies (ander woord voor ik, dat is mijn spreektaal, hahaha) weer eens op en dan ging er weer van alles vanzelf en kwebbelde, naaide, tikkelateurde ik de vingers van mijn handen af en was ik weer reuze actief, maar zomaar ploef stortte de boel weer in en was Ippies weer weg.

Er is veel gebeurd hier in huize Blok. Leuke dingen, mijn bedrijf ging uit huis. Wat een opluchting was dat... maar dat was maar een tijdelijke opluchting, want in no-time zat ik daar in de shit omdat de verwarming het niet bleek te doen, het was er 6 graden binnen!! (was niet verteld toen ik het contract ondertekende dat er nog geen gas voor de c.v. was ?? Was namelijk afgesloten toen het kantoorpand jarenlang leeg stond). De enorme aanslag die dat heeft gehad op mijn functioneren, op welk vlak dan ook, zal ik je besparen, maar ik was er in november eigenlijk hélemaal klaar mee, maar zag geen andere oplossing i.v.m. meubels en voorraad e.d. die zet je niet even in je huis erbij.

In februari 2012 was de maat vol (ook voor Rem) en in no-time zat ik in Woerden. Héérlijk warm, stromend warm water, schone toiletten, een zéé aan ruimte.. Ik genoot en had weer energie voor tien! Hier zou ik ook mensen kunnen ontvangen die de stoffen wilde zien of de spullen wilde ophalen of een jurkje wilde passen. Plannetjes zat. Ondertussen ging het met Ramon niet zo best. In december 2010 was er (eindelijk) ontdekt dat hij hoogbegaafd is met daarbij het Syndroom van Asperger. Ik heb er ooit eens een blogberichtje over gemaakt. Hij accepteerde het in eerste instantie heel goed, was ook opgelucht, maar toen kwamen de hormomen en dus de pubertijd en die was het met de uitslag niet zo eens. In de loop van de jaren begrijpen en herkennen wij het Syndroom van Asperger steeds beter en hij zelf weet inmiddels steeds beter hoe hij zelf in elkaar zit, maar als puber is hij natuurlijk net zo'n lastpak als een gemiddelde andere puber, hahaha. Qua school ging het niet zo denderend dat ging gepaard met uitersten van tienen en enen voor hetzelfde vak... en is hij van Atheneum naar de HAVO en nu afgelopen jaar naar de MAVO gegaan. Is prima, want hij was geregeld een doodongelukkig vogeltje doordat "het" ondanks al die hersens niet lukte...

Hij zit nu op zijn plek, omdat de leerlingen hier meer begeleid worden en de tienen en negens vliegen weer om onze oren, maar het belangrijkste is... hij heeft vrienden, hij maakt contact, hij lacht veel, hij heeft een bijbaantje en hij weet wat hij gaat doen... Hij wordt volledig geaccepteerd door leraren en leerlingen. Zijn medeleerlingen gunnen hem zijn privileges, dat als hij klaar is met zijn werk zijn koptelefoon met muziek mag opzetten, zodat hij door het ritme de prikkels in het goeie hokje kan stoppen in zijn hoofd. Na zijn examen volgend jaar gaat hij MBO Domotica studeren, dat is hélemaal in zijn straatje en volgende week gaat hij een week snuffelstage lopen.

Ramon loopt inmiddels op rolletjes of ieder geval er is rust in de tent en het gaat gewoon zijn gangetje... Kirsten doet het ondanks haar dyslexie ontzettend goed op het Atheneum en ook Bridget (waarschijnlijk ook dyslexie, maar wordt net als Kirsten niet getest op de lagere school door "het" systeem, maar daar gaan wij particulier wel achter aan), maar draait voor de rest ook lekker. Alleen was ik door alle perikelen lichtelijk ontregeld, geen energie, zag constant bergen op de weg, of waren het beren... Ja het zijn beren, nou ja... Hahaha met die berg bedoelde ik dat ik er als een berg tegenop zie.... Tsja dat ook, voor van alles zag ik een berg opdoemen... Ieder geval ik vond alles eng en spannend, was moe en kreeg geen bal van de grond. Heleentje is niet voor niets alweer bijna een jaar geleden... en dat knaagt...

Nu kreeg ik ca. drie weken geleden ineens te horen dat ik 50% huursverhoging kreeg !! Ik dacht die zijn gek, maar niet alleen dat... er kwam ook nog eens OZB  bij per m2... en ik heb toch een zwik vierkante meters... ik heb de gehele linkerkant?!?! Wat voor bedrag dat was was niet bekend. Of ik even binnen één dag wilde reageren, anders moest ik er per 1 maart uit. Ik dacht gelijk... Dát doe ik niet! Dan maar geen eigen kantoor.... en het gekke was... ik was opgelucht... Opgelucht omdat ik uit het kantoor in Woerden wilde gaan, Rem was het bij thuiskomst hélemaal met mij eens. Hij zei "Hoe we het doen doen we het, maakt niet uit, maar alles komt gewoon weer hier!".

Het reizen was trouwens niet zozeer het probleem, binnen 10 minuten 15 minuten was ik er. Naar mijn zus in dezelfde woonplaats, doe ik er bijna net zo lang over, hahaha. De ruimte was super, het was ruim, licht, de ruimte met houten vloer zag er super gezellig uit, maar ik was eigenlijk te moe (door de IgA immuundeficiëntie) om van dat alles te genieten en creatief aan de gang te gaan. Ook dat kwakkelen was ik zó zat, elke keer weer een ontsteking en maar moe zijn en toch hobbel je wel door, want je hebt een kantoor (die moet je natuurlijk wel gebruiken) en je hebt een gezin, maar het ging niet ècht over.

Ik was aan het zeulen, met mijn laptop en spullen, en met mezelf. Ik sleepte me steeds van hot naar haar, tussendoor ook als ik op woensdag, vrijdag en geregeld ook op zaterdag niet werkte, toch 's avonds met Rem naar kantoor om spullen voor een order te halen en dat op de post te doen. Want ja... ik wil zelf mijn bestelde spulletjes ook snel hebben, dus mijn klanten ook. Dat ik aan het "zeulen" was, merkte ik vorige week voor het eerst, want toen was ik voor het eerst weer ècht thuis aan het werk... Ik had rust in mijn hoofd, ik geniet weer... Ik slaap trouwens ook héél veel, maar dat zal wel de moeheid zijn die er nu uitkomt... maar ik kreeg ook weer praatjes.

Eva had voorgesteld om een keertje bij haar mijn tricotprobleem aan te pakken. Hup vrijdag gemaild, verder afgesproken bij de hockey en ik ben afgelopen woensdag langs geweest en wil meer met dat tricot. Ik kwebbel weer op Sancho, ik tikkelateur weer op mijn blog. Ik maak plannetjes en bedenk oplossingen om mijn werk weer in mijn huis te integreren. De materialen en kleding staan weer waar ze ooit hebben gelegen voordat ik uit huis ging met Collie-Collie, lekker in de grote donkere inloopkast. Daar kan niets verbleken en daar kan ook niemand bij, maar de ordners... de laptop, printer, ik wil dat niet meer op mijn slaapkamer hebben, omdat dat een slaapkamer moet blijven! Het stond namelijk voorheen allemaal in mijn slaapkamer, reuze ongezellig kan ik je wel vertellen. Dus dit weekend worden er planken en steunen gehaald om boven het bureautje onder de trap mooie planken te maken, zodat alles aan losse mappen en ditjes en datjes een vast plekje krijgt.

De kinderen genieten er gek genoeg ook van. Ik dacht altijd dat ze het wel fijn vonden, dat alles in Gouda en later in Woerden was en niet in huis. Ook dat werk en privé goed gescheiden was, in eerste instantie werkte het voor de kinderen goed, omdat het duidelijk was wanneer ik werkte en wanneer niet, maar ik denk dat ik en mijn werk te veel verweven zijn. Ik was constant iets kwijt. Het stond óf in Woerden óf in Gouda... Nu werk ik in schooluren, Bridget kan lekker thuis een bammetje eten (èn dat vind ze toch héérlijk, want blijkbaar was overblijven toch ècht niet leuk). Komt één van de oudste twee eerder uit school, vind 'ie het gezellig dat ik er ook ben. Er is natuurlijk wel één groot verschil met 2011, dat ik geen kleding meer voor de webwinkel maak, daar ben ik eigenlijk door de kou in dat kantoor in Gouda mee gestopt, want dat ging daar ècht niet, en dat vond ik eigenlijk niet zo erg, want ik maakte eigenlijk niets meer privé.... en dat miste ik en de kinderen héél erg. Dus die ontwikkeling was op zich wel een goede voor mijn hobby.

De rommel die er nu nog is, want ja... er komt uit zo'n kantoor héél wat uitzetten, dat vindt gaandeweg wel weer een plekje. De kast met meisjeskleding uit de webwinkel is nu servieskast!!. De sidetable staat bij Bridget voor haar raam en daar is ze zó blij mee. De staande kroonluchter heeft Kirsten gebietst. De grote witte tafel is nu onze eettafel en de eettafel die er stond is nu in de kleinste stand een lekker naaitafeltje voor mij bij het raam. Daar kan ik met toestemming van iedereen mijn machines op laten staan, want ik zit daar heerlijk 's avonds te prutsen met de rest van het gezin om me heen. Alleen krijg ik wel het verzoek overdag te locken en niet 's avonds, want dan kunnen ze de film die ze aan het kijken zijn niet goed horen, hahaha. No problemo hoor.

Zo zie je... ik ben met alles weer 180 graden gedraaid... ik moet nog energie terug krijgen, nog wat uurtjes uitrusten en wat kilo's wegsturen (want die zijn gratis en voor niets blijven hangen), maar ik heb weer plannetjes, ik zie weer leuke plaatjes in mijn hoofd en ik ga uitdagingen weer aan, zoals dat verrekte tricot, hahaha.