.jpg)
Even later de grote controleronde in de kamers en dan instappen. Bridget moet eerst nog even afscheid nemen van haar Belgische vriendinnetje Julie uit Leuven. Grappig hè, bij kinderen gaat dat zo snel. Ze praten met iemand een paar minuten in het zwembad en het is gelijk een vriendin. Zó leuk. Ze kwebbelen ook heerlijk met elkaar op de veranda.…
We rijden weg en merken dat het druk is op de weg, zwarte zaterdag of zoiets, want de dame van de navigatie blijft de route herbereken. De tijden van aankomst verschillen per kwartier aanzienlijk, maar uiteindelijk komt er een tijd van ca. kwart voor drie uit.We merken van de drukte eigenlijk niets, want we hebben een vierbaansweg voor circa 10 auto’s. Maar ineens komt er een oprit en staat het vol… en ineens is er weer een afrit… en is het weer leeg. Zo gaat het steeds op en neer, op en neer. Tot er inderdaad wat meer drukte is. Ook de Aires lopen vol tot aan de oprit aan toe, levensgevaarlijk wat we zo zien vanaf de snelweg.
Dan is het lunchtijd en ik wil uit de kofferbak de tas met spullen pakken, maar… het waait… en ik ben gelijk m’n jurk kwijt… ik ren terug en roep tegen Rem dat hij zelf de spullen maar pakt, want ik ben er niet van gediend om in m’n, op zich wel charmante hoor, onderbroek te staan! Rem mompelt iets van “… in de gaten houden”… dus ik roep de kinderen in als hulptroepen, zij hebben géén wijde jurk aan!! Ik moet eigenlijk naar het toilet, en Rem vertelt dat ik dan naar de heren moet gaan, naar het “gewone” toilet, want bij de dames is er filevorming van hier tot Tokio… Oké…. bij de heren… Daar aangekomen zie ik dat ik niet de enige vrouw ben die daar staat… gelukkig! Maar bij het desbetreffende toilet aangekomen kan ik niet zeggen dat ik dat een plezant toilet vind… aiaiai. Laat ik zo zeggen… ik heb daarna mijn handen gewassen, bij de heren… en vervolgens bij de volgende kraan om de hoek, gewoon te bereiken om koffiekannen om te spoelen of zo, heb ik nog eens de handen gedaan… ieieieiek - jakkiedakkie. Het is dat ik móest… Kirsten vertikte het, die zei direct… ik heb vandaag alleen maar chocolademelk gedronken en dat is nog niet doorgezakt!! Ramon ging na mijn luisterrijk verhaal gewoon een boom opzoeken en lette, op verzoek van Rem, op waar de wind vandaan kwam!!! Hij heeft z’n handen gewassen onder een door mij omgekieperde flesje Spa blauw… werkt ook!
Toen ik terugliep van dat bijzondere toiletbezoek zag ik Rem in de aanslag met het fototoestel… Nu was ik druk doende om op hoge hakken door dat kuilenveld te lopen richting picknicktafel…. Volgens mij zat Rem gewoon te spotten op een wegwaai-jurk-momentje, maar gelukkig hield die zich gedeist en kon ik eindelijk, hè, hè, gaan zitten en een stokbroodje eten met chocopasta. Hagelslag leek me niet zo handig, gezien de wind!
Daarna bullen gepakt en weer in de tuut gaan zitten voor een kilometer of 200. Daar hebben we eigenlijk het langst over gedaan, want we waren er pas om kwart over vier. Maar ach… ik verveelde me niet… want ik zat weer te haken!
Bij aankomst op het vakantiepar hebben we geloof ik een anderhalf uur in de rij gestaan en een Franse soap opgevoerd zien worden bij de receptie. Zo komisch om te zien. Zij, een welgevormde dame, pikzwart haar in een riante knoedel, felle zwarte ogen, zwaar opgemaakt met lichtblauwe oogschaduw en hoog zwarte kohlpotlood-gehalte, met 3 kinderen, waarvan één jochie van een maand of tien. Dat jochie werd bij elke zin van haar, die wat extra volume en nadruk nodig had, van de ene heup naar de andere gezwiept… En dat jochie vond het best…. Werd gelukkig ook niet zeeziek. Haar man was een tengere, rustig en ernstig kijkend heerschap, die de tussenpersoon was tussen receptie en zijn vrouw… De wenkbrauwen van madame rezen op en neer en op en neer. Ook haar ogen, spuwend richting receptie, begrip zoekend richting de rij wachtende. Waarvan de helft geen bal Frans verstond en met een rode hoofden van de warmte, als een dooie Lowietje voor zich uit stonden te staren… Ik heb me in dat anderhalf uur wachten eigenlijk prima vermaakt…. Ja, ik weet het… ik ben een rare.
Toen we aan de beurt waren, stonden we binnen 7 minuten weer buiten en gingen we met de auto naar de parkeerplek die het dichtst bij ons chalet was. Wat een prachtig riant uitzicht. Een heerlijke ruime chalet. Grote veranda, moderne en lichte inrichting, heerlijke kasten, met hangertjes. Alleen niet om jurken in te hangen, tenzij de lengte tot taille is. Ik heb mijn jurkjes maar aan een hangertje in de badkamer gehangen, waar je normaal je badjas aan hangt, maar ach… zakken de kreukels er gelijk uit!
Eerst zijn alle spullen uit de tuut gehaald. Daarna ging Kirsten met Rem boodschappen doen. Ramon en Bridget hielpen mij de spullen een plekje te geven. Dat ging best vlot. Bridget heeft ijverig geholpen om haar kleding en die van Kirsten te sorteren op soort, zodat ik ze zo zwiepperdezwiep in de kast kan leggen… het is duidelijk…. Kirsten heeft het aller- aller- allermeeste bij zich van iedereen. Ik ben samen met Ramon met de minste kleding. Ja… dat komt natuurlijk door die uitdaging van Sancho, ik wist precies wat ik meenam… Rem en Kirsten waren terug van de boodschappen toen ik de laatste dingen aan het opbergen was, en Ramon was net onder de douche vandaan. Bridget lag heerlijk languit in het boek van Paulus de boskabouter te lezen.
Daarna met z’n allen de boodschappen ingeruimd. Kirsten ging tafeldekken, Ramon maakte de blikken ravioli open en ik zetten het op. Rem ging ondertussen internetcodes invoeren, zodat facturen van maandag gewoon doorgang kunnen vinden. Bridget zorgde dat de stoelen goed om de tafel heen stonden. En zoef… dinner is served! Lekker gegeten met een mini-cornetto als toetje. Daarna alles in de vaatwasser…. Ja, je leest het goed. Truus is hier ook aanwezig!!! En weet je wie daar nu het blijst mee zijn? De kinderen… Die riepen gelijk, géén corvee deze vakantie!!
Na het eten, zijn Rem en ik even rond gaan wandelen, op zoek naar de bakker, die we niet tegen kwamen, hahaha. We zitten met het chalet aardig hoog, dus we moeten even dalen, om naar het zwembad of dorp te lopen. En als je weer terug naar huis wilt een klimmetje terug, hahaha. Eventjes wat fris gedronken bij een terrasje hier. Ook de weg gevraagd naar een bakker, met een knorrende maag zoekt niet echt lekker. Toen werd het tijd om terug te gaan oftewel de klimgeitspieren aan te zetten… Bridget moet een beetje op tijd slapen… en wij trouwens ook…. Dus knorse!
0 comments:
Post a Comment